من هستم و این خلوت بی صدایم   

 و رویایی مبهم از طرح تاریک چشمانت 

دیگر صدایت را نمی  شنوم

 کجای بی کسی هایم نشسته ای  ؟

 کمی نزدیک تر بیا  

                       برای باور تو

                             سوی چشمانم را نمی خواهم

                                     فقط بخند..!

                                            همین مرا بس است!

۲۳ فروردین ۸۷: فاطیما

   کنار لحظه ها ي  بي خيالی تو                 

   جايي که دوباره چشمانم بي تفاوت بود

             من با تو بودم !

  تفسير ثانيه هايم، و سکوتم

                   الفبایی  نا اشنا  براي تو

    اما چرا بودنت را فراموش کردي...؟

          و دلوا پسی هايت را...

          نقابت را نديدم..

          اما باز با تو بودم

   ۷ فروردین ۸۸

پ.ن: ... و باز سکوت .!